سکوت میکنم و سراپا گوش فریاد گریه های شبانه اش در کودکی  می شدم ، وقتی دلم در کهولت شاخه هایش بسر می برد حسابی خیس لحظه های بی تابی کودکی می رفت ، دلم خیس طراوت باران های چشمهایش می شد ، .... از آن بارانهایی که تنها با اشاره دستهای خواهنده ، می بارند ، دو سه روزیست قلبم از سرکشیدن به ثانیه های  شب تولدم  سوزش  و شوق عجیبی داشت . و چه قصه های شادی که دور میز دلم  نچیده بود ، ابتدایی ترین روزهای من است و من چقدر سبکم  ولی ای شب ! این را نمی فهمم که چرا پلکهای من دگر مثل خوابهای سنگین و مستانه کودکی ،   آرام نمی شود . چه کسی می گوید که شب را یارای بیداری نیست ؟ در حالیکه شب تیره  پنجم ماه بود که مرا پر از احساس موهومی کرد که بگویم هنوز زنده ام ، هنوز نفس می کشم .

من اجیر شده ام ! اجیر بیداری های اولیه و شیرینش که غوطه ورم می ساخت ، ولی وقتی بعد گریستن بیقرارانه لحظه تولدم همه فکرهایم را زیر پلکهایم دفن میکرد پس چرا اکنون انقدر از همیشه بیقرارترم  کرده است ؟

پی نوشت : 1.  آزمایش میشه ، 1 ، 2 ، 3 ، ...  درست شد ، من هنوز کودکم

2. رجعتی باید .... 

3. ترجمه عنوانم میشه (( امان از شاخه یی که در زمستان جوانه زد ))