امشب برو و کودکی ام را بزن به هم
با چادری که تَر شده از داغی ِ تنم
بیست و سه سال ِ خفته ی من بغض می کند
مردی که لابه لای ِ خودم می کند ورم
حجب و حیای ِ شاعری ام حکم کرده است
   "این بیت را برای خودش می کشم قلم"
........................................
شایسته نیست گفتن ِ هر چیز در غزل
وقتی خود ِ خدا کَمَکی می خورد قسم
"والعصر" و تمام ِ حروف "مقطعه"
"یعنی خدا برای دلش می زند قدم"
اینجا زمین، پلاک دویست و نود ... و زن
در فقرهای باکرگی خورده متهم
قاضی، جناب ِ درد و یک میز ِ بی اتاق
"آیات ِ توبه  را بقصاصید دست ِ کم"
..
..
تا یادشان نرفته بگو چادرم کجاست؟
آن چادری که تر شده از داغی ِ تنم