دیگر ز پا افتاده ام ، جامانده ام ای بخت بد  
عشقش کند دلداده ام ، جامانده ام ای بخت بد
شبها تو را چون نطفه ای در خود صبوری میکنم
لیکن چرا بدزاده ام ؟  جامانده ام ای بخت بد
حس ششم های تو را روز وفات قلب خود
بار دگر هم خوانده ام ، جامانده ام ای بخت بد
هر دم بدیدم ساحلت واکرده ام آغوش خود
لب تشنه ای در باده ام ، جامانده ام ای بخت بد
بیچاره من ! بیچاره من ، حتی که رفت خوش کرده بود
جایش چه خوش در لانه ام ، جامانده ام ای بخت بد
عیبم نکن ، عیبم نزن ! رقصم بده ناکام دل !
گویند که من هم رانده ام ، جامانده ام ای بخت بد
دیگر به پا ایستاده ام حسی به رنگ نازها
من را نبر در لانه ام ،  جامانده ام ای بخت بد
اما برای گور من انصاف او خاک من ست
من پا به ماه هم زاده ام ، جامانده ام ای بخت بد

بمان و برایم مادری کن مادر ! صدای تپیدن قلبهایت را به کدامین آسمان آرزو کنم ؟ ببین چقدر زینب وجودت را خواهانم ، ببین شعر امروز دفترم را ،  چقدر از درخشش فاصله گرفته ؟ غمناکی ام را پاسخ نمی گویی مادر؟