مثل روزهای بارانی سرزمین مادری ام دلم عجیب گرفته ست ، چند وقتی ست به احترام تمام خاطره هایت اشک می ریزم و برای درخشش چشمهایت دعا میکنم ، مثل تمام لحظه های پر از سکوت سر به زانو می نهم و به یاد لبخند محزونت بغض میکنم ، مثل همه ی ساعتهای بی کسی چشم به آسمان می دوزم تا شاید نگاهم ...و شاید ... ازین غربت خاکی نجاتم ..... اصلا چگونه می توانستم در دیدگان مستش نگاه نکنم  و دل آشوب هم نشوم  ، آنهم دل من !

چه اشکی فرو خورده این چشمهایش ، آیا نمی دید آتش درونم را ؟ کی نوبت من است ؟ نوبت لیلی ای که سر بر شانه هایت بگذارد و حکایت هجران بگوید .  مسافر من ! چشمانم را می بندم و دوباره شروع به شمردن میکنم ، زودتر فقط

حال انسانهای زمینی برایم مدتهاست که گریه دار شده ... زودتر فقط

سقف های روی سرشان برایم خیلی نا آشناست و زمینشان هم ...زودتر فقط

مثل همیشه خسته اند ، خستگی تمام وجودشان را تسخیر کرده ، نفسهایشان که بیرون می آیند و فرو می روند ، تکرار ضربانهای قلبشان ،  همه باعث خستگیشان می شود . زودتر فقط 1،2،3.....

آه هوای دلم ! چه باید کرد که از اسیری قفس گل سرخ در آمد ؟ سالهاست که از پشت میله های این قفس برای لبخندت دلتنگم  ، یاد تو را می نگرم و می بویم و چنان آرامم که کسی فکر نکرد زیر خاکستر آرامش من چه هیاهویی  هست . 

دردیست ، ... هم دردیست ! ولی به این درد به انتظار مرهمش لحظه های ناب گریه را بی نهایت مرور میکنم ، و میبینم پایان صبرم را ، آغوشی  را که برای یک دنیا گریستنم باز میشوند !!!

پی نوشت :

1. مستیم و ساز بی خبری ساز کرده ایم       غم را به حیله از سر خود باز کرده ایم

 ای گلبن مراد مکن ، سرکشی مکن          کز آشیان به سوی تو پرواز کرده ایم

 پر کرده ایم خانه هستی به موج اشک       ما کار سیل خانه برانداز کرده ایم

 2. نمی خواهم بگویم ولنتاین بهانه ای شد تا چند خط دلنوشته ای بنویسم ولی افتخاریست که بر مذهب خودم بر هر روز ولنتاینهای عاشقی زیبایش بهانه ای  داشته باشم .

3. . تماااااااام