یک‏سال پیش در چنین روزی در یک غروب سرد زمستانی تصمیم به شروع کار جدیدی گرفتم ، شروع همیشه خوب بوده ، شروعی تازه ، شروعی نو ، نه که انسان سعی میکنه خودش رو از بند تکرار رها کنه پس میتونه خوب بایسته  و یه نگاه به اطرافش بکنه و بعد ........ شروع کنه. و من شروع کردم

این‏روزها برایم یادآور خاطرات خوبی هستند. دم مسیحایی را

که وارد تالار ذهنم شد را ،

دم مسیحایی را که هم‏قدم و هم‏گام با دلم وارد صفحه خانگی

پارسی بلاگ شد .

یا روزهایی که به فرداهای روشن امید داشت و به آن امید

به نوشتن پرداخت . فرداهایی روشن که مسیحایی وار برای

همه به ارمغان برود ، نگریستن به فرداهایی که تمام قلب‏ها از

صافی وعاشقی بتپند و آنقدر آبی باشند که تمام حرف‏ها را صادقانه بدانند .

شاید آن‏روزها را نتوانستم برای همه ببینم ولی به امید آمدن آن‏روزها نوشتنم را آغاز کردم

(( شمع راه دگران باشم  وبا شعله خویش .....ره نمایم به همه گر چه سراپا سوزم ))

به واقع می‏توانم بگویم تولد وبلاگم تولدی دوباره برایم بود. به قول جبران خلیل جبران: تولد دوباره ام

وقتی بود که جسمم دل در گرو عشق ، روح نهاد و در یکدیگر پیوستند .

دم مسیحایی عاشقانه یکسال را پشت سر گذاشت و عاشقانه هم ادامه می دهد . چه جمله

زیبایی شهید پروفسور مصطفی چمران فرمودند که: زیباتر از عشق چیزی ندیده ام و بالاتر از عشق چیزی نخواسته ام .

و در آخر از همه تان برای تداوم این عاشقی التماس دعا دارم .

همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس                که دراز ست ره مقصد و من نوسفرم