مدت‏ها بود که درمورد ((من او ))ی رضا امیرخانی شنیده بودم، زمانی که بصورت هدیه از عزیزی دریافتش کردم، بی بروبرگرد، بدون معطلی، یا علی مددی گفتم. خواندنش را شروع کردم . فصلهای مختلف کتاب ((یک او ، دوی او ، سه ی او ، چهار او ، پنج من ، شش من ، هفت او ، هشت او ، نه من ، ده من ، ده او ، یازده او ، یازده من، من او )) و حتی فصل سفیدی که قبل از ده من بود سراسر نور و عشق بود. چه مضمون‏های زیبا و عاشقانه‏ای در بند بند سطورش حکم‏فرما بود .

جوانی که به  عاشقی شهره بود به خدمت شیخ رسید، شیخ ورا گفت که به پندارت عشق به خاتون از عشق به خداست ؟ جوان گفت : شمه ای از آنست ، در طشت آب نقش ماه می‏بینم . شیخنا فرمودش که اگر گردنت دمل نداشت ، سر به آسمان می‏کردی وخود بلاواسطه، ماه را می‏دیدی .

آینه هروقت هیچ نداشت، آن وقت نقش خورشید را درست و بی‏نقص برمی‏گرداند ....آن‏روز خبرت می‏کنم تا با آینه وصلت کنی .

سیبی که برسد حکما خودش می افتد ، یابادی می اندازدش ، یا کسی درخت را تکان می‏دهد ، یا...این‏ها اصل نیستند ،اصل، سیب رسیده است که حکما خودش می‏افتد ...

این‏ها نمونه ای از بندهای پرمفهوم و عمیق این رمان بودند که فکر کنم باید ماه‏ها نشست و ریزبینانه درخود حلاجی کرد. کجا بودم؟ عاشق را می‏گفتم یا من او را یا علی را یا مهتاب را ، یا خودم را یا او را ، آبشار قهوه ای را یا درویش مصطفا را و یا پیرمرد وپیرزنی که 20 سال مات نگاه هم بودند و ازدواج نکردند را .نمی‏دانم ولی می‏دانم به قول نویسنده عاشق کتاب ((من او )): عاشقی که هنوز غسل نکرده باشه حکما عاشقه ، نفسش هم تبرکه .......

تقدیم به عزیزی که هدیه‏ام نمود 

هوار تا دعا محتاجم . یا علی مددی