وقتی فرشته برای آخرین‏بار برای خداحافظی به لیلی رسید، گفت: یادت باشد تو وارد زمین می‏شوی. زمینی که بارهای سنگینی به دوشت می‏اندازد، زخم‏ها برمی‏داری، وشاید هم بشود گفت آن‏چه تو باید به دوش بکشی، ناممکن است، حتی برای کوه،

اما تو می‏توانی وباید بتوانی، چون قرار است بی‏قرار باشی، ناپیدا وگم، نام تو لیلی‏ست، لیلی هم یک اسم نیست، بلکه تمامی اسامی‏ست، زمین هم بدون تو کسی را نخواهد پذیرفت، پس همیشه خودت باش .

خودی که بی‏بهانه‏ زندگی می‏کند، بی‏بهانه می‏سوزد، بی‏بهانه عشق می‏ورزد ،بی‏بهانه انار دلش ترک می‏خورد، فقط همین را بدان که تو پایان تشنگی‏ها هستی.

دنیایی که واردش می‏شوی، آزمون‏های سختی می‏گیرد ولی اگر عاشقانه زندگی کردن را بلد باشی، سربلندی.

یادت باشد تمام ناکامی‏ها ومشکلات از عشق واهمه دارند.

تو باید عشق را به خوبی انتشار دهی .تو باید جاودانگی را معنا کنی .
و لیلی، به زمین آمد و یاد میکند روزی را که خدا داشت با مشتی خاک خود را در او می‏دمید و اکنون لیلی بعد از موجود شدن، اولین چیزی که یادش آمد، عاشقی بود،

او عاشق بود .او باید عاشق بماند .